Vandaag stonden we op en de zon scheen volle bak. Het beloofd dus een mooie dag te worden.

                  Het was ook nodig want we gingen naar het dak van de Alpen, De Col Du Galibier via de col Du Telegraph.

                  Er is geen hogere plaats waar je met de fiets of met de auto kunt rijden dan op de Galibier.

                  Maar we moesten eert met de wagens over de Glandon en afdalen van de Croix De Fer.

                  Dit was al een hele trip die meer dan een uur duurde. Aan de voet van de Telegraph een plaatsje gezocht om alles uit te laden.

                  Er zou daar ook nog eens een koers starten van elite zonder contract en een jonge dame van TF1 wou ons interviewen.

                  Moet ge niet vragen hoe atletisch wij gebouwd zijn dat die vrouw dacht dat wij die koers meefietste.

                  Enfin de vrouw dus wijsgemaakt dat wij daar te goed voor zijn om die koers mee te fietsen en wijle weg.

                  Na 12 km bereikte we allemaal de top van de Telegraph.

                  Na wat foto’s gemaakt te hebben een kleine afdaling gedaan en onze boke opgegeten,

                  en wat later gestart aan onze lijdensweg naar de top van de Galibier.

                  Het was warm en dit maakt het voor iedereen nog wat lastiger. Maar sterk als we waren peddelde we ons allemaal een weg naar boven.

                  1 voor 1 staken we onze kop boven aan de top. Na meer dan 30 km klimmen mochten we allemaal op de foto.

                  Dikke proficiat voor alle Toogtrappers die deze berg in hun broekzak staken.

                  Na de afdaling hebben we onze vermoeide lijfjes op een terras gegooid, Danny en Jan Me gingen het achter gebleven busje halen.

                  Na wat drank, naar huis gereden en dit terug over de Galibier. Onderweg nog wat foto’s gemaakt aan een monument van Pantani.

                  En dan de 45km lange afdaling gedaan met de busjes naar onze verblijfplaats. We mochten direct met de beentjes onder tafel.

                  Na het eten moest nog alles uitgeladen worden en kort daarna was het in alle kamers heel stil op wat gesnurk na.

                  Het was een ongelofelijke en onvergetelijke lange dag waar we nog lang gaan over napraten.

                  Morgen is de laatste fietsdag en we gaan deze rustig eindigen met de col d’Hornon en daarna een terrasje doen.

 

                  Sloppel

 

                  Stefke

                 

                 

                 

                 

Donderdag 19 Juni